شورت ویدئو ایجاد کردن
محمد صدیق منشاوی
0
0
0
5
روایت مورد نظر این‌گونه است:
«مَنِ استَوَى یَوماهُ فَهُوَ مَغبونٌ، وَ مَن کانَ غَدُهُ شَرَّ یَوماهُ فَهُوَ مَلعونٌ، وَ مَن لَمْ یَتَفَقَّدِ النُّقْصانَ فی نَفسِهِ دامَ نُقصانُهُ، وَ مَن کانَ إلی النُّقصانِ فَالموتُ خَیرٌ لَهُ مِنَ الحَیاةِ.»
«کسی که دو روزش مساوی باشد، مغبون (زیان‌کار) است؛ و کسی که روز بعدش بدتر از روز قبلش باشد، ملعون (نفرین‌شده) است؛ و کسی که به کاهش و نقصان خویش توجه نکند، نقصانش ادامه خواهد یافت؛ و کسی که به سمت نقصان پیش برود، مرگ برای او بهتر از زندگی است.»
این روایت از حضرت امام جعفر صادق (علیه‌السلام) نقل شده است و در کتاب «مصباح الشریعة» آمده است.
سند:
1. مصباح الشریعة ، باب 100، صفحه 9
2. بحارالانوار، جلد 71، صفحه 172
این حدیث به طور کلی بر اهمیت پیشرفت و بهبود مستمر در زندگی انسان و نیز پرهیز از رکود و پسرفت تأکید دارد.
ارادتمند
امیر مهرداد خسروی
0
0
0
8
سازمان هواشناسی
طبق اطلاعیه‌ای اعلام کرد :
هوای همدیگرو داشته باشید
زندگی خیلی کوتاهه !
❖
0
0
0
18
قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكّٰاهَا
به‌راستی رستگار شد آن‌که جان خویش را پاکیزه ساخت.
این آیه، فریادی از عمق جان است که راه سعادت را در تزکیه نفس و پالایش درون نشان می‌دهد. گویی به ما می‌گوید: رستگاری نه در ثروت است و نه در مقام، بلکه در زلال‌کردن روح و پیوند آن با خالق است
کسی که آینه دلش را از زنگار گناهان می‌زداید، به روشنایی آرامش و کامیابی دست می‌یابد. پاکیزگی نفس، سفر به سوی اصل خویش است؛ سفری که در آن انسان از خاک تا افلاک اوج می‌گیرد و طعم حقیقی فلاح و کامیابی را می‌چشد
این آیه ، چون شعله‌ای فروزان در دل قرآن، بشر را به حقیقتی جاودانه دعوت می‌کند: رستگاری در گرو تزکیه نفس است. فرآیندی است که انسان را از زنجیرهای نفسانی رهایی می‌بخشد و به سوی صفا و طهارت روح رهنمون می‌سازد.
پاکی نفس، چون باغی است که در آن نهال‌های ایمان، تقوا و عشق به خالق می‌رویند. هر آن‌که دل خویش را از آلودگی‌ها و غفلت‌ها بپیراید و به نور معرفت آراسته کند، به سعادت ابدی دست خواهد یافت. این آیه ما را به تعمق در خویشتن و ساختن بنای روحی دعوت می‌کند که پایدارترین سرمایه انسان در دنیا و آخرت است
ارادتمند
امیر مهرداد خسروی
1
0
1
6
قابل توجه بزرگترها و والدین
0
0
0
8
.
رهایی از خویشتن،
سفری‌ست که در آن به سوی بی‌کرانگی هستی گام می‌نهیم.
این سفر آغازش در دل تاریکی‌های وجودمان است،
جایی که باید از پیله‌ای که سال‌ها بافته‌ایم، آزاد شویم.
پیله‌ای که از جنس ترس‌ها، تردیدها، و دل‌بستگی‌هاست.
هر گام در این راه، ما را از خودمان دور می‌کند و به نوری نزدیک‌تر،
نوری که نه از آنِ ماست
و نه از دیگری.
این نور،
جوهر حقیقی ما را نمایان می‌سازد؛
جوهری که نه در شکل‌ها و نقش‌های بیرونی،
بلکه در اعماق وجودمان نهفته است.
در رهایی از خویشتن،
باید از تمام آنچه که می‌پنداشتیم هستیم، دل کند.
باید از نقش‌هایی که دیگران بر ما نهاده‌اند، عبور کرد
و در آینه‌ای بی‌نقاب به خویشتن نگریست.
این رهایی، ما را به نقطه‌ای می‌رساند که در آن،
خویشتن دیگر محدود به مرزهای جسم و ذهن نیست؛ بلکه در آغوش بی‌پایانی قرار می‌گیرد که همه چیز در آن محو می‌شود
و در عین حال، همه چیز را در بر می‌گیرد.
آنگاه است که در سکوتی عمیق،
با ذات حقیقی خود یکی می‌شویم و به این حقیقت پی می‌بریم که رهایی از خویشتن،
در واقع بازگشت به خویشتن است؛
خویشتنی که از هر قید و بندی رهاست.
و فقط به خداوند پیوند دارد .
ارادتمند
امیر مهرداد خسروی
0
0
0
9
