به یاد تو

محمد اصفهانی

1

0

16

⁣انسان، معمار زندگی خویش است.
او همچون سنگ‌تراشی ماهر، از لحظه‌ها و انتخاب‌هایش مصالحی می‌سازد که ساختار آینده‌اش را شکل می‌دهد.
هر تصمیم، هر تلاش، و هر گامی که برمی‌دارد،
سنگی در بنای سرنوشت اوست.
در این مسیر، او نه تنها طرحی از زندگی خود در ذهن می‌پرورد، بلکه با اراده‌ای پولادین و قلبی پرشور، این طرح را به واقعیت بدل می‌کند.

زندگی، همچون زمینی بکر و بی‌نهایت است که انسان می‌تواند بر آن کاخ‌های بلند یا کلبه‌های کوچک بنا کند.
او آزاد است تا با ابزارهای اختیار، دانش، و تجربه، این زمین را به شیوه‌ای که می‌پسندد،
به باغی پرگل
یا بیابانی خشک بدل سازد.
اما در این میان، هر انتخابی که می‌کند،
به عنوان سنگی در این سازه بزرگ قرار می‌گیرد؛
سنگی که می‌تواند پایه‌ای محکم باشد یا نقطه‌ای ضعیف.

انسان، معمار سرنوشت خویش است.
با هر گامی که برمی‌دارد،
هر اندیشه‌ای که در ذهن می‌پرورد،
و هر تصمیمی که می‌گیرد،
خط به خط طرح زندگی خود را می‌نگارد.
و در نهایت، این اوست که در برابر سازه‌ای که با دستان خویش ساخته،
خواهد ایستاد؛
و یا با افتخار
و یا با حسرت به آن خواهد نگریست.

ارادتمند
امیر مهرداد خسروی

1

0

11

هشدار مهم

0

12

⁣.
عبور از دنیا چون گذر از خواب کوتاهی‌ست که در آن
لحظه‌ای چشم می‌گشاییم و سپس باز به خوابی دیگر فرو می‌رویم.

در این گذرگاه، انسان به‌سان قطره‌ای از اقیانوس عظیم هستی است که از سرچشمه‌اش جدا می‌شود و در پیچ‌و‌تاب رودها به سوی مقصدی ناپیدا روان می‌گردد.

هر لحظه از این عبور، به‌سان زنگ بیداری‌ست که آدمی را به خود می‌آورد و او را از زنجیرهای دنیوی رهایی می‌بخشد.

در این سفر،
دنیا همانند سرابی است که حقیقتش در عمق جان و معنا نهفته است،
و تنها آنان که با چشم دل می‌نگرند،
می‌توانند آن را درک کنند.

عبور از دنیا نه فراموشی،
که آگاهی از بی‌ثباتی و گذرا بودن همه چیزهاست.

درک این حقیقت، آرامشی ژرف به دل می‌آورد و ما را به مقصدی فراتر از جهان مادی رهنمون می‌سازد،

جایی که روشنایی جاودان بر تاریکی‌های فانی چیره می‌شود.

و اینچنین است که آدمی در این عبور،
خود را می‌یابد؛
نه در زرق‌وبرق دنیا،
بلکه در سکوت عمیق درون خویش،
جایی که حقیقتی بس عظیم‌تر از هر آنچه دیده‌ایم و شنیده‌ایم، انتظارمان را می‌کشد.

ارادتمند
امیر مهرداد خسروی