فيديو قصير خلق
نوروزتان مبارک
0
0
0
8
در گذشته‌های دور زندگی ،
روزگاری بود که زندگی ساده‌تر و آرام‌تر می گذشت .
کوچه‌ها پر از صدای خنده کودکان و زمزمه‌های دلنشین پیران بود.
خانه‌ها با دیوارهای کاه‌گلی
و حیاط‌های بزرگ پر از درختان پرثمر،
مکانی برای گردهمایی و مهربانی آدمها بود.
مردم، با دلی پاک و دست‌هایی خالی از تکنولوژی‌های امروزی،
در کنار هم زیستند،
و ارزش‌های انسانی نیز در بالاترین مقام قرار داشت.
شب‌ها،
زیر نور ماه و ستارگان،
داستان‌های قدیمی و افسانه‌ها نقل می‌شد
و صدای آرامش‌بخش آب در جویبارها روح را نوازش می‌داد.
آن روزگار ، دل‌ها به یکدیگر نزدیک‌تر بود
و زندگی، با تمام سادگی‌اش،
بوی صفا و مهر می‌داد.
آنچه در آن روزهای خوب بود،
بوی عطر گل‌های یاس می داد و در حیاط‌های قدیمی ، صدای نسیم در میان شاخه‌های درختان،
دلبری بود که دل‌ها را به هم پیوند می‌داد و از یاد ها را به عشق می نشاند .
هر لحظه از آن روزگار،
شعری بود که با مهر و دوستی نوشته شده بود
و اینگونه بود که در دل تاریخ جاودانه ماند.
ارادتمند
امیر مهرداد خسروی
0
0
0
11
آی آدما
689
0
0
4,974
مولانا، حافظ، سعدی و دیگر شعرا و ادبای جاویدان ایران، آینه‌های درخشان روح بشرند که در عمق جان انسان نفوذ می‌کنند.
هر بیت و غزلشان، دریچه‌ای به عوالم معنا می‌گشاید و دل را از زنگار روزمرگی می‌زداید.
مولانا با شوریدگی ابیاتش ، جان را به رقص می‌آورد و حافظ با رازآلودگی کلامش، شوقی ابدی به دل می‌افکند. سعدی، استاد محبت و اخلاق، با نثر شیرین و دلنشینش انسان را به مهربانی فرا می‌خواند.
پیوند با این بزرگان، مانند آبی زلال است که عطش جان را فرو می‌نشاند و چراغی است که راه زندگی را روشن می‌کند. در کلامشان، حقیقتی است که روح را آرامش می‌بخشد و در عمق وجود آدمی ریشه می‌دواند. این بزرگان، زنده‌اند و هم‌نشینی با آثارشان، تجدید حیات دل و جان است.
ارادتمند
امیر مهرداد خسروی
0
0
0
5
محمد اصفهانی
0
0
0
19
.
انسان‌ها
تا زمانی که در کنار یکدیگر هستند،
اغلب در خروش روزمرگی‌ها و هیاهوی زندگی گم می‌شوند.
حضور یکدیگر را چون هوای تازه،
بی‌هیچ توجهی از سر می‌گذرانند،
گویی که همیشه در دسترس است
و هرگز نمی‌گریزد.
اما هنگامی که سایه‌ی جدایی بر دل‌ها می‌افتد
و بوی هجران در هوا می‌پیچد،
تازه چشم‌ها به حقیقت گشوده می‌شوند.
آن زمان است که هر لحظه‌ی با هم بودن،
هر نگاه،
هر لبخند
و هر کلمه‌ای که رد و بدل شده،
به مثابه گوهری گران‌بها در قلب‌ها می‌نشیند.
انسان‌ها در لحظه‌ی فراق،
معنای واقعی حضور را درمی‌یابند؛
آنجا که سکوت،
جای خالی دیگری را فریاد می‌زند
و دل، در تمنای دوباره بودن با یار،
در آتش می‌سوزد.
آری، ارزش با هم بودن را در زمانی می‌فهمیم
که از دستش داده‌ایم
و دل در آغوش تنهایی به تپش می‌افتد.
ما آدمها ، موجودات عجیبی هستیم !
و قلیل من عبادی الشکور ...
و چه کم اند بندگان شاکر من ...
ارادتمند
امیر مهرداد خسروی
0
0
0
9
