دکتر امیر مهرداد خسروی

⁣مرگ، پایانی است که جهان در سکوت فرو می‌برد؛ لحظه‌ای که زمان از حرکت بازمی‌ایستد و همه چیز در سایه‌ای از فراموشی محو می‌شود. مرگ پایان نیست، بلکه آغاز بی‌پایانی است که در تاریکی مطلق می‌درخشد. روزگار به آرامی از جهان رخت برمی‌بندد، زمین و آسمان در یکدیگر ادغام می‌شوند، و سکوت، تنها صدایی است که می‌ماند.

انگار که جهان هزاران سال در خوابی عمیق فرو می‌رود؛ در این خواب سنگین، هیچ رویایی نیست و هیچ خاطره‌ای باقی نمی‌ماند. کوه‌ها فرو می‌ریزند، دریاها خشک می‌شوند و بادهای سرد، گویی نفس‌های آخر طبیعت‌اند که به سکوت ابدی بدل می‌شوند. همه چیز پایان یافته است و جهان در آرامشی عمیق، بی‌پایان غرق می‌شود.

مرگ پایان دنیاست، اما در این پایان، رازهای جاودان نهفته است؛ گویی که هر ذره‌ای از جهان به یک نقطهٔ بی‌کران پیوسته است. این پایان، تنها یک مرحله در مسیر بی‌نهایت است، جایی که هیچ چشمی توان دیدن آن را ندارد و هیچ فکری به آن دست نمی‌یابد. مرگ، پرده‌ای است که از این جهان برمی‌خیزد تا چهرهٔ اسرارآمیز جهان دیگر را آشکار کند.

⁣.
شیطان،
آن موجود رانده‌شده از درگاه الهی،
چهره‌ای است که در پس تاریکی‌های بی‌انتهای جهان پنهان است.

او از نور حقانی محروم گشته
و در گرداب ظلمت و غرور غرق شده است.

روزی از فرشتگان مقرب بود، اما طغیان و سرکشی او را به قعر نابودی و خسران ابدی کشاند.

شیطان نه تنها دشمنی با انسان را از روز نخست در دل داشت،
بلکه در کینه‌توزی و فریب‌کاری چیره‌دست شد.
او به انسان وعده‌های فریبنده می‌دهد،
درون دل‌ها وسوسه می‌کارد،
و زشتی‌ها را چون جامه‌ای زرین به چشم می‌آورد.

او می‌خواهد انسان را از اوج بندگی به حضیض گمراهی فرو اندازد، و سرنوشتی شبیه به خویش برای او رقم زند.

اما شیطان،
هر چند که فریبنده است،
اسیر نادانی خویش است؛
چرا که نمی‌داند نور ایمان،
همچون سپری است که هیچ ترفند و نیرنگی بر آن کارگر نمی‌شود.

انسانِ آگاه و بیدار، او را دشمنی می‌داند که تنها با نیروی تقوا و پناه بردن به خدا می‌توان از گزندش در امان ماند.

شیطان،
همچنان در کمین است،
اما قلب‌های آکنده از عشق الهی هرگز میدان تاخت و تاز او نخواهد بود.

خدایا ما را محافظت بفرما

ارادتمند
امیر مهرداد خسروی

⁣.
رهایی از خویشتن،
سفری‌ست که در آن به سوی بی‌کرانگی هستی گام می‌نهیم.

این سفر آغازش در دل تاریکی‌های وجودمان است،
جایی که باید از پیله‌ای که سال‌ها بافته‌ایم، آزاد شویم.
پیله‌ای که از جنس ترس‌ها، تردیدها، و دل‌بستگی‌هاست.

هر گام در این راه، ما را از خودمان دور می‌کند و به نوری نزدیک‌تر،

نوری که نه از آنِ ماست
و نه از دیگری.
این نور،
جوهر حقیقی ما را نمایان می‌سازد؛
جوهری که نه در شکل‌ها و نقش‌های بیرونی،
بلکه در اعماق وجودمان نهفته است.

در رهایی از خویشتن،
باید از تمام آنچه که می‌پنداشتیم هستیم، دل کند.
باید از نقش‌هایی که دیگران بر ما نهاده‌اند، عبور کرد
و در آینه‌ای بی‌نقاب به خویشتن نگریست.

این رهایی، ما را به نقطه‌ای می‌رساند که در آن،
خویشتن دیگر محدود به مرزهای جسم و ذهن نیست؛ بلکه در آغوش بی‌پایانی قرار می‌گیرد که همه چیز در آن محو می‌شود
و در عین حال، همه چیز را در بر می‌گیرد.
آنگاه است که در سکوتی عمیق،
با ذات حقیقی خود یکی می‌شویم و به این حقیقت پی می‌بریم که رهایی از خویشتن،
در واقع بازگشت به خویشتن است؛
خویشتنی که از هر قید و بندی رهاست.
و فقط به خداوند پیوند دارد .

ارادتمند
امیر مهرداد خسروی

⁣انسان، معمار زندگی خویش است.
او همچون سنگ‌تراشی ماهر، از لحظه‌ها و انتخاب‌هایش مصالحی می‌سازد که ساختار آینده‌اش را شکل می‌دهد.
هر تصمیم، هر تلاش، و هر گامی که برمی‌دارد،
سنگی در بنای سرنوشت اوست.
در این مسیر، او نه تنها طرحی از زندگی خود در ذهن می‌پرورد، بلکه با اراده‌ای پولادین و قلبی پرشور، این طرح را به واقعیت بدل می‌کند.

زندگی، همچون زمینی بکر و بی‌نهایت است که انسان می‌تواند بر آن کاخ‌های بلند یا کلبه‌های کوچک بنا کند.
او آزاد است تا با ابزارهای اختیار، دانش، و تجربه، این زمین را به شیوه‌ای که می‌پسندد،
به باغی پرگل
یا بیابانی خشک بدل سازد.
اما در این میان، هر انتخابی که می‌کند،
به عنوان سنگی در این سازه بزرگ قرار می‌گیرد؛
سنگی که می‌تواند پایه‌ای محکم باشد یا نقطه‌ای ضعیف.

انسان، معمار سرنوشت خویش است.
با هر گامی که برمی‌دارد،
هر اندیشه‌ای که در ذهن می‌پرورد،
و هر تصمیمی که می‌گیرد،
خط به خط طرح زندگی خود را می‌نگارد.
و در نهایت، این اوست که در برابر سازه‌ای که با دستان خویش ساخته،
خواهد ایستاد؛
و یا با افتخار
و یا با حسرت به آن خواهد نگریست.

ارادتمند
امیر مهرداد خسروی

⁣.در زندگی،
آدم‌های مسموم می‌توانند انرژی و انگیزه شما را تخریب کنند.

این افراد با نگرش منفی، رفتارهای خودخواهانه و تأثیرات مخرب، مانع رشد و پیشرفت شما می‌شوند.

بهتر است تا حد امکان این افراد را از زندگی خود حذف کنید.

ارتباط با افرادی که به شما انرژی مثبت می‌دهند و باعث پیشرفت شما می‌شوند، بسیار مهم‌تر از تحمل کسانی است که شما را به عقب می‌کشند.

در دنیای دیجیتال نیز باید هوشمندانه عمل کنید.
هر کسی را در شبکه‌های اجتماعی فالو نکنید.
افراد مزاحم و کسانی که با رفتارهای خود فضای مجازی شما را آلوده می‌کنند، حتما بلاک کنید.

این کار به شما کمک می‌کند
تا ذهن خود را از تأثیرات منفی و استرس‌های بی‌مورد دور نگه دارید و تمرکز خود را بر روی اهداف و ارزش‌های مهم زندگی‌تان بگذارید.

حفظ سلامت روان و آرامش درونی، نیازمند تصمیم‌گیری‌های درست و قطع ارتباط با افرادی است که تأثیر منفی بر شما دارند.

روز بسیار خوبی برایتان آرزو می کنم .

ارادتمند
امیر مهرداد خسروی

⁣.
نگاه‌ها
دروازه‌هایی هستند که
به دنیایی از احساسات و افکار گشوده می‌شوند؛
دنیایی که در سکوت خویش،
پر از نجواهای نشنیده و داستان‌های ناگفته است.

هر نگاه، جمله‌ای ناتمام از کتابی نانوشته است؛
و هر پلک زدن،
ورق خوردن صفحه‌ای از آن کتاب.

در پسِ چشمانِ خاموش، گفتگوهایی جریان دارد
که با هیچ زبانی نمی‌توان به آن‌ها معنا بخشید.

این نگاه‌ها، بار سنگینی از حرف‌های نهان را با خود حمل می‌کنند؛

گاه سخنی از عشق،
گاه نجوایی از غم،
و گاه افشایی از امیدی پنهان.

هر نگاه،
پنجره‌ای است که به روح انسان گشوده می‌شود،
و در آن لحظات کوتاه،
هزاران واژه‌ی ناگفته
به جان مخاطب رسوخ می‌کند.

آری،
نگاه‌ها شاید در سکوت غرق باشند،
اما در دل خود دنیایی از گفتگوهای نشنیده
و سخنان ناگفته را جای داده‌اند؛

کافیست تا چشمها به یکدیگر گره بخورند
تا از عمقِ این دریای خاموش،
گوهرهایی بی‌پایان از احساسات را دریابی.

ارادتمند
امیر مهرداد خسروی

دکتر امیر مهرداد خسروی

⁣.
همسر خوب گوهر نادری است که خداوند در میان بندگانش قرار داده است.

او همچون نسیمی آرام‌بخش،
خانه و زندگی را پر از نور و آرامش می‌کند.
هرگاه دل آشفته شود،
نگاه مهربان او آرامش‌بخش دل‌هاست.
همسر خوب نه تنها شریک زندگی،
بلکه همراهی است که در همهٔ لحظات سخت و آسان، در کنار ما می‌ماند و با دل و جان، پایه‌های زندگی را مستحکم می‌کند.
او سایه‌ای است که در گرمای زندگی، آرامش و امنیت را به ارمغان می‌آورد.
همسر خوب، آینه‌ای از مهر و وفاست که انسان را به سوی خیر و نیکی هدایت می‌کند و مسیر زندگی را به سوی سعادت و خوشبختی هموار می‌سازد.

*وَمِنْ آیَاتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْوَاجًا لِتَسْكُنُوا إِلَيْهَا وَجَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَرَحْمَةً ۚ إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَآيَاتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ*
(سوره روم، آیه ۲۱)

و از نشانه‌های او این است که از [جنس] خودتان همسرانی برای شما آفرید تا نزد آنان آرامش یابید و میان شما محبت و مهربانی قرار داد. همانا در این [امر] برای مردمی که تفکر می‌کنند نشانه‌هایی است.

ارادتمند
امیر مهرداد خسروی

⁣.
زندگی
همچون رودخانه‌ای است که بی‌وقفه می‌گذرد
و لحظاتش همانند قطرات زلالی هستند
که در پیچ و تاب مسیر گم می‌شوند.

در این جریان بی‌پایان،
ما انسان‌ها اغلب بی‌توجه و غرق در روزمرگی، ارزش حقیقی این لحظات ناب را درک نمی‌کنیم.
هر روز، هر ساعت، هر ثانیه همچون گوهری است که به آرامی از دستمان می‌لغزد و در عمق فراموشی فرو می‌رود.

در تلاطم این زندگی،
ما گاه آن‌قدر درگیر دغدغه‌ها و دل‌مشغولی‌ها می‌شویم
که از دیدن زیبایی‌های ساده و بی‌پیرایه‌ای که در هر گوشه‌ای از زندگی نهفته است،
غافل می‌مانیم.

دمی درنگ نمی‌کنیم تا از عطر گل‌های بهاری لذت ببریم،
به صدای پرندگان گوش بسپاریم،
یا حتی لحظه‌ای به نگاه کودکانه‌ای که با شوق به ما دوخته شده است، توجه کنیم.

این لحظات گران‌بها،
همچون سایه‌هایی گذرا،
به سرعت از برابر چشمانمان عبور می‌کنند،
و ما که در پی رویاهای دوردست و خیالات دست‌نیافتنی هستیم، نمی‌دانیم که چگونه آنها را به بیهودگی هدر می‌دهیم.

شاید وقتی بیدار شویم که دیگر دیر شده باشد، و تنها حسرتی از لحظات از دست رفته در دل‌هایمان باقی بماند.

کاش به خود بیاییم و آگاهانه تر زندگی کنیم،
با چشم‌هایی باز
و قلبی آکنده از سپاسگزاری،
تا قدر این لحظات بی‌همتا را بدانیم
و آنها را به چیزی فراتر از پوچی و روزمرگی
بدل کنیم.

ارادتمند
امیر مهرداد خسروی

⁣.
عبور از دنیا چون گذر از خواب کوتاهی‌ست که در آن
لحظه‌ای چشم می‌گشاییم و سپس باز به خوابی دیگر فرو می‌رویم.

در این گذرگاه، انسان به‌سان قطره‌ای از اقیانوس عظیم هستی است که از سرچشمه‌اش جدا می‌شود و در پیچ‌و‌تاب رودها به سوی مقصدی ناپیدا روان می‌گردد.

هر لحظه از این عبور، به‌سان زنگ بیداری‌ست که آدمی را به خود می‌آورد و او را از زنجیرهای دنیوی رهایی می‌بخشد.

در این سفر،
دنیا همانند سرابی است که حقیقتش در عمق جان و معنا نهفته است،
و تنها آنان که با چشم دل می‌نگرند،
می‌توانند آن را درک کنند.

عبور از دنیا نه فراموشی،
که آگاهی از بی‌ثباتی و گذرا بودن همه چیزهاست.

درک این حقیقت، آرامشی ژرف به دل می‌آورد و ما را به مقصدی فراتر از جهان مادی رهنمون می‌سازد،

جایی که روشنایی جاودان بر تاریکی‌های فانی چیره می‌شود.

و اینچنین است که آدمی در این عبور،
خود را می‌یابد؛
نه در زرق‌وبرق دنیا،
بلکه در سکوت عمیق درون خویش،
جایی که حقیقتی بس عظیم‌تر از هر آنچه دیده‌ایم و شنیده‌ایم، انتظارمان را می‌کشد.

ارادتمند
امیر مهرداد خسروی

⁣در گذشته‌های دور زندگی ،
روزگاری بود که زندگی ساده‌تر و آرام‌تر می گذشت .

کوچه‌ها پر از صدای خنده کودکان و زمزمه‌های دلنشین پیران بود.

خانه‌ها با دیوارهای کاه‌گلی
و حیاط‌های بزرگ پر از درختان پرثمر،
مکانی برای گردهمایی و مهربانی آدمها بود.

مردم، با دلی پاک و دست‌هایی خالی از تکنولوژی‌های امروزی،
در کنار هم زیستند،
و ارزش‌های انسانی نیز در بالاترین مقام قرار داشت.

شب‌ها،
زیر نور ماه و ستارگان،
داستان‌های قدیمی و افسانه‌ها نقل می‌شد
و صدای آرامش‌بخش آب در جویبارها روح را نوازش می‌داد.

آن روزگار ، دل‌ها به یکدیگر نزدیک‌تر بود
و زندگی، با تمام سادگی‌اش،
بوی صفا و مهر می‌داد.

آنچه در آن روزهای خوب بود،
بوی عطر گل‌های یاس می داد و در حیاط‌های قدیمی ، صدای نسیم در میان شاخه‌های درختان،
دلبری بود که دل‌ها را به هم پیوند می‌داد و از یاد ها را به عشق می نشاند .

هر لحظه از آن روزگار،
شعری بود که با مهر و دوستی نوشته شده بود

و اینگونه بود که در دل تاریخ جاودانه ماند.

ارادتمند
امیر مهرداد خسروی

دکتر امیر مهرداد خسروی

⁣.
این آتشی که با خود به دنبال می‌کشی،
چیزی جز شعله‌های زهرآگینی نیست
که از مال حرام برآمده است.

آتشی است که در اعماق جان تو
ریشه دوانده
و در هر قدمی که برمی‌داری،
زبانه‌هایش بلندتر می‌شود.

شاید در آغاز،
جرقه‌ای ناچیز به نظر برسد،
اما این جرقه‌ی نابودگر،
از همان لحظه‌ای که از مال ناپاک تغذیه کرد،
سرنوشت ویرانی را برایت رقم زده است.

این آتش،
نه تنها زندگی‌ات را به تلی از خاکستر بدل می‌کند،
بلکه روح تو را نیز در دام خود اسیر می‌سازد.

هر لحظه از وجودت را می‌سوزاند
و هیچ پناهی برایت باقی نمی‌گذارد.

همان‌گونه که مال حرام،
آرامش و خوشبختی را از دل و جان تو می‌رباید،
این آتش نیز،
هر چه بیشتر تغذیه می‌شود،
ویرانی بیشتری را برایت به ارمغان می‌آورد.

بدان که هر ذره از این آتش،
از مال ناپاکی است که
به ناحق به دست آورده‌ای.

اکنون این شعله‌ها،
گواه خیانتی است که به خود کرده‌ای
و روز به روز،
بیشتر در این آتش می‌سوزی
تا سرانجام تمام هستی‌ات را در کام خود فرو ببرد.

چشمهایت را باز کن
حال زندگی ات را ببین !
فرزندت ، همسرت و خانه نا آرامت !

بیراهه نرو
ریشه این همه ویرانی حال زندگی ات را
در همان حرامها و رشوه ها و عفونت های لقمه ات
جستجو کن !

برخیز و آتش را خاموش کن
فردا دیر است !

ارادتمند
امیر مهرداد خسروی

⁣.
انسان‌ها
تا زمانی که در کنار یکدیگر هستند،
اغلب در خروش روزمرگی‌ها و هیاهوی زندگی گم می‌شوند.

حضور یکدیگر را چون هوای تازه،
بی‌هیچ توجهی از سر می‌گذرانند،

گویی که همیشه در دسترس است
و هرگز نمی‌گریزد.

اما هنگامی که سایه‌ی جدایی بر دل‌ها می‌افتد
و بوی هجران در هوا می‌پیچد،
تازه چشم‌ها به حقیقت گشوده می‌شوند.

آن زمان است که هر لحظه‌ی با هم بودن،
هر نگاه،
هر لبخند
و هر کلمه‌ای که رد و بدل شده،
به مثابه گوهری گران‌بها در قلب‌ها می‌نشیند.

انسان‌ها در لحظه‌ی فراق،
معنای واقعی حضور را درمی‌یابند؛

آنجا که سکوت،
جای خالی دیگری را فریاد می‌زند
و دل، در تمنای دوباره بودن با یار،
در آتش می‌سوزد.

آری، ارزش با هم بودن را در زمانی می‌فهمیم
که از دستش داده‌ایم
و دل در آغوش تنهایی به تپش می‌افتد.

ما آدمها ، موجودات عجیبی هستیم !

و قلیل من عبادی الشکور ...
و چه کم اند بندگان شاکر من ...

ارادتمند

امیر مهرداد خسروی

دکتر امیر مهرداد خسروی

⁣خداوند اینگونه با ما حرف می زند
خوب بشنوید !
او اینک با صبحگاهی دیگر با ما سخن می گوید

کلام او ، تنها سخنی است که با نگاه دل ، شنیده می شود !

با همان سپیده‌دم که از پس کوه‌ها سر بر می‌آورد،
با آسمان و رنگ‌های طلایی و صورتی که در هم می‌آمیزد
و نغمه‌ای آرامی که از طبیعت به گوش جان می‌رسد.

درختان با شاخه‌های خیس از شبنم،
به آرامی در نسبم صبحگاهی می‌رقصند

و پرندگان، مانند نوازندگانی ماهر، ن
غمه‌های دلنشین خود را بر بالای شاخه‌ها می‌خوانند.

صدای موسیقی طبیعت،
هماهنگ با ضربان قلب زمین،
فضایی از آرامش و عشق را در دل‌ها می‌آفریند.

صدای شرشر آب از جویبارهای کوهستانی،
مانند زخمه‌ای نرم بر تارهای دل،
روح را به سفری آرام به زندگی دعوت می‌کند.

نسیم ملایم که در میان شاخ و برگ درختان سر می‌کشد،
همچون یک آهنگساز ماهر،
نت‌های موزون و دلنشین خود را در گوش زمان می‌سراید.

و در این میان،
اولین نور خورشید که بر زمین می‌تابد،
همچون آغازی تازه بر صفحه‌ای سفید
از یک روز نو،
زندگی را دوباره برای عاشق شدن
معنا می‌بخشد.

این موسیقی صبحگاهی،
که از دل طبیعت برمی‌خیزد،
همان صدای آرامش‌بخشی است که
روح‌های خسته را به آرامش و امید دعوت می‌کند.

و این
طبیعت است که همچون یک سمفونی بی‌پایان،
هارمونی‌ای از زندگی، امید و آرامش را
به گوش‌ها می‌رساند.

کافیست تا
فقط با نگاه دل
صدای خدا را بشنویم !

ارادتمند
امیر مهرداد خسروی

دکتر خسروی

خودت معجزه زندگی ات باش

⁣ظاهر گرایی ، تجملات و چشم و همچشمی روح و روان انسان را خسته می کند .
زندگی، همچون جویباری است که اگر به آرامی جاری شود، از زیبایی‌های راه لذت می‌بریم و الا با اینهمه دویدنهای پر زرق و برق فقط خستگی را نصیب خود می کنیم .
واقعیت این است که هر چه ساده‌تر زندگی کنیم، بیشتر از این مسیر بهره‌مند می‌شویم.
در دنیایی که هر روز به تجملات و چشم و هم‌چشمی‌ها آلوده می‌شود، روح انسان از سنگینی این توقعات خسته و فرسوده می‌گردد.
این رقابت‌های بی‌پایان و تلاش برای نمایش ظواهر، مانند گرد و غباری است که دیدگان ما را از دیدن زیبایی‌های واقعی زندگی و جاده ای که می رویم بازمی‌دارد.
زندگی نباید به میدان مسابقه‌ای تبدیل شود که در آن هر کس برای نشان دادن قدرت و ثروت خود، از دیگران پیشی بگیرد.

باید بیاموزیم که آرامش در سادگی است و آرامش واقعی زمانی حاصل می‌شود که دل به زرق و برق‌های بی‌ارزش نبندیم.

هر چه سبک‌تر زندگی کنیم، آزادی بیشتری برای پرواز روحمان داریم. همان‌گونه که پرنده‌ای سبک‌بال بر فراز آسمان بی‌پایان پرواز می‌کند، ما نیز می‌توانیم با دل کندن از تجملات، به سوی افقی روشن‌تر و آرام‌تر حرکت کنیم.

پس بیاییم زندگی را ساده بگیریم، از کوچک‌ترین لحظات لذت ببریم و اجازه دهیم که روحمان در این سادگی نفس بکشد.