درنگی در دعای عرفه

⁣روز عرفه، روزی است که روح انسان به اوج عرفان و نیایش می‌رسد و دل‌ها در فضای بی‌کران لطف و رحمت الهی، به سوی پروردگارشان پرواز می‌کنند. در این روز باشکوه، امام حسین (ع) در صحرای عرفات، دعایی زمزمه کرد که دل‌های عاشقان را به لرزه درآورده و آسمان‌ها را از شور و شوق لبریز کرده است.
دعای عرفه، ترجمان ناب‌ترین احساسات انسانی و پیوندی عمیق با خالق هستی است. امام حسین (ع) در این دعا، از شناخت و بندگی، از عشق و تضرع، از بخشش و لطف الهی سخن می‌گوید. او با زبانی سرشار از حلاوت و لطافت، از پروردگار خویش طلب رحمت و مغفرت می‌کند و به حقیقت انسان بودن و بندگی خداوند پرداخته است.
عرفه، لحظه‌ای است که زمین و آسمان به گوش می‌ایستند تا نجواهای عاشقانه امام حسین (ع) را بشنوند. این دعا، سراسر از شناختی عمیق نسبت به پروردگار و احساسی ناب و خالصانه است. او در هر جمله از این دعا، با تمام وجود به خالق خویش پناه می‌برد و از درگاه او، هدایت و نور طلب می‌کند.
این روز بزرگ، فرصتی است برای هر انسان عاشق و عارفی که در آینه دل، جمال یار را بنگرد و از عطر حضورش سرمست شود. دعای عرفه امام حسین (ع) چراغ راهی است برای همه کسانی که در جستجوی حقیقت و محبت الهی‌اند؛ دعایی که نه تنها در الفاظ، بلکه در عمق معانی، زیبایی و شکوهی بی‌بدیل دارد.