ویدئوی کوتاه ایجاد کردن
.در زندگی،
آدم‌های مسموم می‌توانند انرژی و انگیزه شما را تخریب کنند.
این افراد با نگرش منفی، رفتارهای خودخواهانه و تأثیرات مخرب، مانع رشد و پیشرفت شما می‌شوند.
بهتر است تا حد امکان این افراد را از زندگی خود حذف کنید.
ارتباط با افرادی که به شما انرژی مثبت می‌دهند و باعث پیشرفت شما می‌شوند، بسیار مهم‌تر از تحمل کسانی است که شما را به عقب می‌کشند.
در دنیای دیجیتال نیز باید هوشمندانه عمل کنید.
هر کسی را در شبکه‌های اجتماعی فالو نکنید.
افراد مزاحم و کسانی که با رفتارهای خود فضای مجازی شما را آلوده می‌کنند، حتما بلاک کنید.
این کار به شما کمک می‌کند
تا ذهن خود را از تأثیرات منفی و استرس‌های بی‌مورد دور نگه دارید و تمرکز خود را بر روی اهداف و ارزش‌های مهم زندگی‌تان بگذارید.
حفظ سلامت روان و آرامش درونی، نیازمند تصمیم‌گیری‌های درست و قطع ارتباط با افرادی است که تأثیر منفی بر شما دارند.
روز بسیار خوبی برایتان آرزو می کنم .
ارادتمند
امیر مهرداد خسروی
0
0
0
5
انسان، معمار زندگی خویش است.
او همچون سنگ‌تراشی ماهر، از لحظه‌ها و انتخاب‌هایش مصالحی می‌سازد که ساختار آینده‌اش را شکل می‌دهد.
هر تصمیم، هر تلاش، و هر گامی که برمی‌دارد،
سنگی در بنای سرنوشت اوست.
در این مسیر، او نه تنها طرحی از زندگی خود در ذهن می‌پرورد، بلکه با اراده‌ای پولادین و قلبی پرشور، این طرح را به واقعیت بدل می‌کند.
زندگی، همچون زمینی بکر و بی‌نهایت است که انسان می‌تواند بر آن کاخ‌های بلند یا کلبه‌های کوچک بنا کند.
او آزاد است تا با ابزارهای اختیار، دانش، و تجربه، این زمین را به شیوه‌ای که می‌پسندد،
به باغی پرگل
یا بیابانی خشک بدل سازد.
اما در این میان، هر انتخابی که می‌کند،
به عنوان سنگی در این سازه بزرگ قرار می‌گیرد؛
سنگی که می‌تواند پایه‌ای محکم باشد یا نقطه‌ای ضعیف.
انسان، معمار سرنوشت خویش است.
با هر گامی که برمی‌دارد،
هر اندیشه‌ای که در ذهن می‌پرورد،
و هر تصمیمی که می‌گیرد،
خط به خط طرح زندگی خود را می‌نگارد.
و در نهایت، این اوست که در برابر سازه‌ای که با دستان خویش ساخته،
خواهد ایستاد؛
و یا با افتخار
و یا با حسرت به آن خواهد نگریست.
ارادتمند
امیر مهرداد خسروی
1
0
0
5
.
رهایی از خویشتن،
سفری‌ست که در آن به سوی بی‌کرانگی هستی گام می‌نهیم.
این سفر آغازش در دل تاریکی‌های وجودمان است،
جایی که باید از پیله‌ای که سال‌ها بافته‌ایم، آزاد شویم.
پیله‌ای که از جنس ترس‌ها، تردیدها، و دل‌بستگی‌هاست.
هر گام در این راه، ما را از خودمان دور می‌کند و به نوری نزدیک‌تر،
نوری که نه از آنِ ماست
و نه از دیگری.
این نور،
جوهر حقیقی ما را نمایان می‌سازد؛
جوهری که نه در شکل‌ها و نقش‌های بیرونی،
بلکه در اعماق وجودمان نهفته است.
در رهایی از خویشتن،
باید از تمام آنچه که می‌پنداشتیم هستیم، دل کند.
باید از نقش‌هایی که دیگران بر ما نهاده‌اند، عبور کرد
و در آینه‌ای بی‌نقاب به خویشتن نگریست.
این رهایی، ما را به نقطه‌ای می‌رساند که در آن،
خویشتن دیگر محدود به مرزهای جسم و ذهن نیست؛ بلکه در آغوش بی‌پایانی قرار می‌گیرد که همه چیز در آن محو می‌شود
و در عین حال، همه چیز را در بر می‌گیرد.
آنگاه است که در سکوتی عمیق،
با ذات حقیقی خود یکی می‌شویم و به این حقیقت پی می‌بریم که رهایی از خویشتن،
در واقع بازگشت به خویشتن است؛
خویشتنی که از هر قید و بندی رهاست.
و فقط به خداوند پیوند دارد .
ارادتمند
امیر مهرداد خسروی
0
0
0
4
