ذهن خوشبخت

⁣ذهن خوشبخت،
فراتر از زنجیرهای ظاهری است؛

گوهری است که در عمق وجود انسان می‌درخشد،
نه در زرق‌وبرق مادی یا ژست‌های توخالی.

ذهنی که خوشبختی را در برند، مقام یا نمایش‌های بیرونی خلاصه می‌کند، چونان پرنده‌ای است که در قفس توهم گرفتار است؛
پروازی نمی‌کند و آزادی را نمی‌شناسد.

خوشبختی،
آینه‌ای درون است که تنها با صداقت قلب و آرامش روح شفاف می‌شود، نه با هیاهوی دنیا.

ذهنی که این حقیقت را دریابد، در سکوتی بی‌پایان، نغمه خوش زندگی را می‌شنود.

ارادتمند
امیر مهرداد خسروی

1

0

9

⁣ظاهر گرایی ، تجملات و چشم و همچشمی روح و روان انسان را خسته می کند .
زندگی، همچون جویباری است که اگر به آرامی جاری شود، از زیبایی‌های راه لذت می‌بریم و الا با اینهمه دویدنهای پر زرق و برق فقط خستگی را نصیب خود می کنیم .
واقعیت این است که هر چه ساده‌تر زندگی کنیم، بیشتر از این مسیر بهره‌مند می‌شویم.
در دنیایی که هر روز به تجملات و چشم و هم‌چشمی‌ها آلوده می‌شود، روح انسان از سنگینی این توقعات خسته و فرسوده می‌گردد.
این رقابت‌های بی‌پایان و تلاش برای نمایش ظواهر، مانند گرد و غباری است که دیدگان ما را از دیدن زیبایی‌های واقعی زندگی و جاده ای که می رویم بازمی‌دارد.
زندگی نباید به میدان مسابقه‌ای تبدیل شود که در آن هر کس برای نشان دادن قدرت و ثروت خود، از دیگران پیشی بگیرد.

باید بیاموزیم که آرامش در سادگی است و آرامش واقعی زمانی حاصل می‌شود که دل به زرق و برق‌های بی‌ارزش نبندیم.

هر چه سبک‌تر زندگی کنیم، آزادی بیشتری برای پرواز روحمان داریم. همان‌گونه که پرنده‌ای سبک‌بال بر فراز آسمان بی‌پایان پرواز می‌کند، ما نیز می‌توانیم با دل کندن از تجملات، به سوی افقی روشن‌تر و آرام‌تر حرکت کنیم.

پس بیاییم زندگی را ساده بگیریم، از کوچک‌ترین لحظات لذت ببریم و اجازه دهیم که روحمان در این سادگی نفس بکشد.

1

0

12

⁣.
نگاه‌ها
دروازه‌هایی هستند که
به دنیایی از احساسات و افکار گشوده می‌شوند؛
دنیایی که در سکوت خویش،
پر از نجواهای نشنیده و داستان‌های ناگفته است.

هر نگاه، جمله‌ای ناتمام از کتابی نانوشته است؛
و هر پلک زدن،
ورق خوردن صفحه‌ای از آن کتاب.

در پسِ چشمانِ خاموش، گفتگوهایی جریان دارد
که با هیچ زبانی نمی‌توان به آن‌ها معنا بخشید.

این نگاه‌ها، بار سنگینی از حرف‌های نهان را با خود حمل می‌کنند؛

گاه سخنی از عشق،
گاه نجوایی از غم،
و گاه افشایی از امیدی پنهان.

هر نگاه،
پنجره‌ای است که به روح انسان گشوده می‌شود،
و در آن لحظات کوتاه،
هزاران واژه‌ی ناگفته
به جان مخاطب رسوخ می‌کند.

آری،
نگاه‌ها شاید در سکوت غرق باشند،
اما در دل خود دنیایی از گفتگوهای نشنیده
و سخنان ناگفته را جای داده‌اند؛

کافیست تا چشمها به یکدیگر گره بخورند
تا از عمقِ این دریای خاموش،
گوهرهایی بی‌پایان از احساسات را دریابی.

ارادتمند
امیر مهرداد خسروی