-
- جدیدترین ویدیوها
- کانال ها و دوره ها
- Music
- Quran
- شبکه های سیما IRIB
- یوتیوب Youtube
- پرطرفدار
- ویدیوهای برتر
- ویدئوی کوتاه
ویدئوی کوتاه ایجاد کردن

.
خاطرهها همچون برگهای پاییزیاند؛
گاه با نسیمی آرام از شاخههای گذشته فرو میافتند و گاه طوفانی در دل به پا میکنند. برخی نرم و لطیفاند، چون عطر باران بر خاک تشنه، و برخی تیز و گزنده، چون خنجر بیرحم زمان.
آنها ما را به کوچههای کودکی میبرند، به خندههای بیدلیل، به چشمانی که روزی درخشان بودند و دستهایی که گرمایشان دیگر نیست. خاطرهها گاهی آرامشاند، گاهی اندوه، اما هرگز از میان نمیروند؛ تنها در گوشهای از دل پنهان میشوند تا روزی دوباره از پسِ یک نغمه، یک عطر یا یک غروب، جان بگیرند و ما را به سفری بیپایان در گذشته ببرند.
خاطرهها، تکههایی از گذشتهاند که در دل زمان جاودانه میشوند. گاهی در میان شلوغیهای زندگی، بیهوا از گوشهای سر برمیآورند، لبخندی بر لبها مینشانند یا چشمی را نمناک میکنند.
برخی، چون نسیم بهاری، لطیف و دلنشیناند؛ عطر کودکی، صدای خندههای بیپایان، نرمی دستانی که روزگاری دستانمان را در میان خود میفشردند. برخی دیگر، چون برگهای پاییزی، اندوهناک و غریباند؛ لحظاتی که دیگر بازنمیگردند، نگاهی که در ازدحام سالها گم شده است.
اما خاطرهها، چه شاد و چه غمگین، گنجینههای بیهمتای روحاند. یادآور آنچه بودهایم، آنچه آموختهایم و آنچه قلبمان هنوز در هوای آن میتپد. و چه زیباست که در غروبهای تنهایی، دست بر پنجرهی ذهن بکشیم و با لبخندی از عمق جان، به سرزمین خاطرات سلامی دوباره کنیم.

ظاهر گرایی ، تجملات و چشم و همچشمی روح و روان انسان را خسته می کند .
زندگی، همچون جویباری است که اگر به آرامی جاری شود، از زیباییهای راه لذت میبریم و الا با اینهمه دویدنهای پر زرق و برق فقط خستگی را نصیب خود می کنیم .
واقعیت این است که هر چه سادهتر زندگی کنیم، بیشتر از این مسیر بهرهمند میشویم.
در دنیایی که هر روز به تجملات و چشم و همچشمیها آلوده میشود، روح انسان از سنگینی این توقعات خسته و فرسوده میگردد.
این رقابتهای بیپایان و تلاش برای نمایش ظواهر، مانند گرد و غباری است که دیدگان ما را از دیدن زیباییهای واقعی زندگی و جاده ای که می رویم بازمیدارد.
زندگی نباید به میدان مسابقهای تبدیل شود که در آن هر کس برای نشان دادن قدرت و ثروت خود، از دیگران پیشی بگیرد.
باید بیاموزیم که آرامش در سادگی است و آرامش واقعی زمانی حاصل میشود که دل به زرق و برقهای بیارزش نبندیم.
هر چه سبکتر زندگی کنیم، آزادی بیشتری برای پرواز روحمان داریم. همانگونه که پرندهای سبکبال بر فراز آسمان بیپایان پرواز میکند، ما نیز میتوانیم با دل کندن از تجملات، به سوی افقی روشنتر و آرامتر حرکت کنیم.
پس بیاییم زندگی را ساده بگیریم، از کوچکترین لحظات لذت ببریم و اجازه دهیم که روحمان در این سادگی نفس بکشد.

درد جستجوی معنا،
زخمی است که از ازل در جان انسان کاشته شده است،
زخمی که نه برای رنج که برای رشد است.
این درد مقدس، آتشی است که روح را میسوزاند تا او را از زنجیرهای حیوانی آزاد کند.
هر انسان، در میان گرداب زندگی، در جستجوی نوری است که وجودش را معنا بخشد؛ نوری که نه در غریزه که در اندیشه و شهود نهفته است.
این درد، همان چیزی است که انسان را از دیگر جانداران جدا میکند.
حیوانات، در چارچوب طبیعت، زندگی میکنند؛ اما انسان، فراتر از آن، به دنبال چیزی میگردد که جاودانه باشد، چیزی که فراتر از نیاز و بقا باشد. این جستجو، نشانی از روح الهی اوست؛ نیرویی که او را وادار میکند در آینه جهان بنگرد و از خود بپرسد: "من کیستم؟ و چرا هستم؟"
درد جستجوی معنا، هدیهای است ازلی که هرچند تلخ، گوهری ناب در دل دارد.
این درد، انسان را از سطح به عمق میبرد، از سایه به نور، و از پوچی به حقیقت. این درد، معجزهای است که او را به انسان تبدیل کرده است.
ارادتمند
امیر مهرداد خسروی