ویدئوی کوتاه ایجاد کردن
پنج نصیحت برای زندکی بهتر
0
0
0
1
🤣😂🌷
این لبخند قشنگت رو در طول روز حفظ کن
34
0
0
578
مرگ، پایانی است که جهان در سکوت فرو می‌برد؛ لحظه‌ای که زمان از حرکت بازمی‌ایستد و همه چیز در سایه‌ای از فراموشی محو می‌شود. مرگ پایان نیست، بلکه آغاز بی‌پایانی است که در تاریکی مطلق می‌درخشد. روزگار به آرامی از جهان رخت برمی‌بندد، زمین و آسمان در یکدیگر ادغام می‌شوند، و سکوت، تنها صدایی است که می‌ماند.
انگار که جهان هزاران سال در خوابی عمیق فرو می‌رود؛ در این خواب سنگین، هیچ رویایی نیست و هیچ خاطره‌ای باقی نمی‌ماند. کوه‌ها فرو می‌ریزند، دریاها خشک می‌شوند و بادهای سرد، گویی نفس‌های آخر طبیعت‌اند که به سکوت ابدی بدل می‌شوند. همه چیز پایان یافته است و جهان در آرامشی عمیق، بی‌پایان غرق می‌شود.
مرگ پایان دنیاست، اما در این پایان، رازهای جاودان نهفته است؛ گویی که هر ذره‌ای از جهان به یک نقطهٔ بی‌کران پیوسته است. این پایان، تنها یک مرحله در مسیر بی‌نهایت است، جایی که هیچ چشمی توان دیدن آن را ندارد و هیچ فکری به آن دست نمی‌یابد. مرگ، پرده‌ای است که از این جهان برمی‌خیزد تا چهرهٔ اسرارآمیز جهان دیگر را آشکار کند.
1
0
0
6
حکمت ۱۳۰ نهج البلاغه یکی از بیانات مهم و تأمل‌برانگیز امام علی (ع) است که به حقیقت زندگی و مرگ اشاره دارد. در این حکمت، امام علی (ع) با نگاهی عمیق به فلسفه‌ی زندگی و مرگ، به نوعی با مردگان سخن می‌گوید و مخاطبان خود را به تفکر در مورد ناپایداری دنیا و حتمیت مرگ دعوت می‌کند.
امام علی (ع) در این حکمت به شکلی توصیفی و اثرگذار، از مردگان می‌پرسد: «أینَ الّذینَ عَمَّروا الدُّنْیا و سارُوا فیها طُولاً و عَرْضاً؟ أینَ الّذینَ بَنَوُا المَشیدات و جَمَعُوا الأموال؟». او در این بخش به کسانی اشاره دارد که در دنیا سرمایه‌های زیادی جمع کردند، ساختمان‌های بلند و محکم ساختند، اما اکنون اثری از آنها باقی نمانده است. این افراد که روزی در اوج قدرت و ثروت بودند، حالا به خاک پیوسته‌اند و از دنیا رفته‌اند.
سپس، امام علی (ع) از عبرت‌گیری از مرگ سخن می‌گوید و یادآوری می‌کند که همه انسان‌ها در نهایت به سوی مرگ می‌روند و آنچه از آنها باقی می‌ماند، فقط اعمال و رفتارشان است. او با این بیان قصد دارد تا توجه انسان‌ها را از دلبستگی به دنیا به سوی حقیقتی پایدارتر یعنی آخرت و جاودانگی روح هدایت کند.
این حکمت یادآور این نکته است که مرگ پایان زندگی دنیوی نیست، بلکه آغاز سفری به سوی عالمی دیگر است و اعمال نیک و بد انسان‌ها تعیین‌کننده سرنوشت نهایی آنها خواهد بود.
اوج این تعابیر خبر از بهترین زاد و توشه برای سفر پس از مرگ است : تقوا و پرهیزکاری !
حالا وضع ما چگونه است ؟ تقوا ؟ پرهیزکاری ؟
رفتارمان با مردم ، با همسر و فرزند ، با همسایه و همکار !
درآمدها چطور است ؟ حلال ؟ حرام ؟ رشوه ؟ ربا ؟
خدا به دادمان برسد .
نظر شما درباره این بیانات چیست ؟ لطفا کامنت بگذارید .
ارادتمند
امیر مهرداد خسروی
0
0
0
4
سال طلایی رو شروع کن
0
0
0
12
دنیا، این پهنه‌ی وسیع و فریبنده، گاه همچون سرابی در دل کویر می‌نماید. سرابی که با تمام جلوه‌های رنگارنگش ما را به سوی خود می‌کشد، اما هرچه نزدیک‌تر می‌شویم، تهی‌تر و بی‌دوام‌تر به نظر می‌آید. زندگی در این جهان همچون نسیمی است که در یک لحظه می‌وزد و در لحظه‌ای دیگر محو می‌شود. دل بستن به دنیا، همچون دل سپردن به سایه‌ای است که با هر حرکت نور تغییر می‌کند و هرگز واقعی نیست.
این مکان، جای دلبستگی‌های عمیق نیست، چرا که آنچه امروز داریم، فردا شاید دیگر نباشد. لحظه‌ای که به آن اطمینان پیدا می‌کنی، از میان انگشتانت می‌گریزد. دنیای ما، تنها یک گذرگاه است، جایی برای آزمودن و اندیشیدن، نه برای پایدار ماندن. پس نباید دل در گرو زیبایی‌های زودگذر و لذت‌های ناپایدار آن بست، چرا که در انتها، فقط غبار از این سراب باقی خواهد ماند.
0
0
0
3
